प्रेमपत्र - "चितामाथीबाटै पनि केही शब्द तिमीलाई"

धेरै भन्दा धेरै ब्याथाहरु पहिले पनि फुकाई सकेको छु । थोरै थोरै बाँकी भए फेरी पनि फुकाउँने तयारीमा छु । धेरै बलियो गाँठो पनि फुस्कीदो रहेछ । फुल मात्रै किन झथ्र्यो कोपिला पनि झर्दाे रहेछ । सायद त्यही भएर होला आज मेरो जीवनमा मानौ दुःखै दुःखको बाढी उर्लिएर आयो । बिछोडको हुरी मडारीएर आयो । म गरिवलाई थाहा छैन कुन दुनियाँमा पूर् यायो । जीवन भरी कहिल्यै न उठ्ने गरी भुईँमा बजार् यो मलाई यसरी गुल्ट्याई दियो की मेरो शरीरको कुनै पनि भाग चल्न सक्ने स्थीतिमा रहेन । भुईमा छरीएका मेरा शरीरका टुक्राहरु महिनौ देखी भोकाएका गिद्धहरुलाई पनि मिठो न लाग्ने स्वाद बिहिन् भएछन् । जीउँदो हुँदाको ठक्करै ठक्कर र धोकै धोकाले थिल थिलो पारीएको मेरो शरीरको मिठोपन जति अमिलीएर सडेछ । फेरी उनको मनमा म प्रतिको भावाना जागि्रत नहुँदैमा मैले मन दुखाउँनु मेरो दुश्शाहस पनि त हैन । उनको मन भावनालाई मैले तिरस्कृत गर्न चाहेको अबस्य हैन तर उनको औकात माथी मेरो वास्तबिक्ता मेल खान सक्दैन त्यसैले † त होला मेरो जीवन देखी धरै टाडा जान खोजी रहिछन् उनि खहरेको भेल उर्लिएपनि समुन्द्रमा नपुग्दै सुक्न सक्छ मेरो मायाँ पनि त्यस्तै भै दिन्छ भने म के गर्न सक्छु र । उनको यादमा म यति पागल भएँकी कुनै कुराको एक्कीन छैन मलाई तर उनी भित्र भने म कहिल्यै बस्न सकीन । मेरो जीवनको आगमनले उनको मनमा मध्ये दिनमा पनि अंधकारको महशुस गराउँछ भने म घायल चुप चाप रहेर आँशुले तिर्खा मेटाउँदै कर्कलाको पानी जस्तै ढलपल ढलपल भएर केही दिन मात्रै भए पनि उनको मायाँको अशलियत परिचय पत्तालाएर कहिल्यै न आउँने बाटो जानु छ । मायाँ गर्ने मान्छे कोही कोही हरु हुन सक्छन् ब्याबहारीक पनि होलान् तर म उनको नजरमा परिन भनेर मन दुखाउन मेरो मानवता पनि त हैन । पे्रममा धोका खाएर आत्मा हत्या गर्दैमा मेरो आत्माले शान्ति पाउँछ र उनलाई पनि म मरेर आराम मिल्छ भने अलि कति धुक धुकी पनि मेटाउँन चाहान्छु । हो यो मेरो रहर होईन बाध्यता हो । मैले कति पटक भनि सकेँ तिमी मेरो जीवनको यस्तो पाटो हौ जुन पाटो तिमी बिना चल्नै सक्दैन । तिमी मेरो मुटु हौ मुटु बिना आत्मा चल्न सक्छ र म त तिमी बिना नितान्त एक्लो हुनेछु । जस्तै पानी बिनाको माछा । बर बिनाको पिपल पनि रहन सक्छ तर म अबश्य रहन सक्दीन । म एक जन्म हैन जति जति यो धर्तिमा जन्म लिएर आए पनि सिर्फ तिम्रो भएर आउँछु यदी तिम्रो हुन सकिन भने अरु कसैको पनि हुने कल्पना सम्म गर्न असमर्थ हुनेछु । तिमी बिश्वाश गर या नगर त्यो तिमीमा भर पर्ने कुरा हो । तर यो हैनकी मेरो मन मन्दीरबाट अलग भयौ भने तिमी त रहन सकौली तर † म सक्दीन । तिमीले यति त सोच्नु पर्ने हो । मेरो खुशीको लागि आफुलाई तरबारको धारले आÏनै छाती रेटेर रगतको पोखरी मा नुहाउँने मेरै लागि थोरै भए पनि जिबित हुँदैछ यदी मैले साथ दिइन भने ज्यूँदै चितामा जलेर खरानी हुने छ । तर परिर्विर्तत मन परिवर्तित तन खै कता मोडियो कता मायाँरुपी भावानामा खिन्नताको बोध भरीए पछि सायद यस्तै हुन्छ होला । जस्तो उनिलाइ अहिले भएको छ । फरक फरक मन फरक फरक बिचार हुदो रहेछ मायाँ गर्ने मान्छेहरुको पनि । आÏनै जीवन साथीको छाती माथी टेकेर कोही अरुकै पाईला भेट्न हतारीएकी उनिलाई मेरो आबश्यकता हुदैन फेरी कस्तो बिडम्बना मलाई भने उहि पूरानो अतितले न त चैन मिलेको छ । न त थोरै औसधीनै । म यहाँ Ôेद बिच्Ôेद हुँदा पनि उनलाई अलि कति असर नपर्दा म पागल उनै प्रती हरेक पल समर्पित हुने आशामा छटपट्टीएको छु । फेरी पनि एक्कीन दिलाउँन खोजी रहेको छु । रुपयाँ पैसामा बिक्री हुने मायाँ नसम्झ त्यो बिजिनेश् पोलेसी मात्रै हो । जुन मायाँ यो घायलले तिमीलाई दिन हतारीएको छ कुनै पनि धनराशीले खरिद गर्न सक्ने छैनौ । तिमीलाई लागेको होला म यति राम्री छु बिबेक सिल छु अनि ब्याबहारीक पनि तर । जति मायाँ मैले तिमीलाई दिन चाहेकोछु त्यो मायाँ मेरो लागी धेरै सम्बेदनशिल छ जुन ठाउँमा तिमीले बाश गरेकी छौ त्यो ठाउँमा तिमीलाई कोही कसैले राख्न सक्दैन । चाहे धर्ति भासीयोस् फेरी पनि मेरो मायाँ कहिल्यै तिमी बाट फरक हुनेछैन यो मेरो चिता माथी जल्दै गरेको आगोबाट पनि तिम्रै निमित्त ओकलीने शब्द हो जुन तिमीलाई थोरै जिबित हुदा पनि भन्दैछु । मैले सुनेको छु यही महिनाको १४ तारीकमा प्रेम गर्नेहरुको प्रेम दिबशका रुपमा धेरै प्यारो दिन आउँदैछ रे हुन त मलाई मायाँ गर्ने यो संसारमा कोही नहुँदापनि मैले झिनु आशा राख्नु ठिक अबश्य हैन । तैपनि अन्तिम एक शब्द तिमीलाई भन्दैछु मेरो थोरै भन्दा थोरै याद तिम्रो कुनै मानसपटलमा आई दियो भने तिमी मेरो छाती भित्रको मुल गेटबात सरासर मुटुको धुक धुकीमा आउँन सक्नेछौ त्यस पछि फेरी कुनै परिभेसमा अलिकति तिमी प्रतिको गहिरो अदृश्य छुट्टै चाहानाको बाँध फुकाउँने प्रयाश गर्ने छु । फेरी पनि तिम्रै के वल तिम्रै आशामा घिड घिडो भएर ज्यूने प्रयास गर्दैछु अरु तिम्रो बिचार ुु॥ उही कोही अलपत्र यात्री

गिती कविता - "नसोध्नु मलाई हिजोको याद"

नसोध्नु मलाई हिजोको याद मैले भूलिसके
आँखामा झल्कने त्यो तस्वीर तिम्रो फालिसके

अन्जानमै गरेको भूल हुनसक्छ माफ गरिसके
केहिपलको पाहुना थ्यो पिरती मैले जानिसके

यहाँ त मिलन र बिछोड्का के कुरा गर्नु छ र
को छ र आफ्नो कसलाई पो पराइ देख्नु छ र

नत मिलनको कुरा सुन्दा मन खुशी हुन्छ
नत अब बिछोडको डरले यो गहनै भरिन्छ

नसोध्नु मलाई हिजोको याद मैले भूलिसके
आँखामा झल्कने त्यो तस्वीर तिम्रो फालिसके

कबिता:- "कसम"

छोए कसम मैले तिमीलाइ भने
माधुर्यताको आभाश लिनु
हेरे कसम मैले तिमीलाइ भने
कुद्रिस्यको नजर कहिल्यै नसम्झिनु
म त हरे यसै पागल उसै पागल
तर तिमी साचो मान्छे भै दिनु

गाए कसम मैले तिमीलाइ भने
आनन्दको आभस लिनु
लाए कसम मैले तिमीलाइ भने
बस्त्र मुल्य चुकाइ दिनु
म त हरे यसै बादल उसै बादल
तर तिमी पानी झरी
धर्ती सदै भिजाइ रहनु ।

आटे कसम मैले तिमीलाइ भने
हात समाइ फैलाइ दिनु
ढाटे कसम मैले तिमीलाइ भने
चिता बनाइ किनारामा जलाइ दिनु
म त हरे यसै मरे उसै मरे
तर तिमी ससारमा बाची दिनु ।
चम्के कसम भाग्य भने
मोती सरी प्रकास दिनु

लम्के कसम प्रगतीमा भने
पछी फर्की हेरी दिनु
म त हरे यसै लडे उसै लडे
तर तिमी अघी अघी बदी दिनु..

गजल - "तिम्रै लागि मर्छु म त"

यदि मान्छे मार्न परे तिमी लाई मार्छु म त
यदि म नि मर्न परे तिम्रै लागी मर्छु म त

प्रेम युद्द लड्ने छु म जुनि भरि तिमी संग
तिमीले नै जिते जित केही छैन हार्छु म त

दुबै मिले प्रिती फुल्छ दुनियाले के के भन्छ
तिम्रो लागि पर्छ भने सबै त्याग गर्छु म त

को पराई को आफन्त सबै छोडि आउने छु
अन्त बास सार्न परे तिम्रै गाउँ सर्छु म त

सधै सधै खुसी दिन्छु अनि संगै चोखो माया
रमाउदै नाँच तिमी हाँसी हाँसी हेर्छु म त

कविता - " चुम्बकले फलाम छोड्यो"

चुम्बकले फलाम छोड्यो छोडेन मनमा चोट
बार्है मासे औंस्याहा जस्तो कस्लाई लगाँउ खोट
टारी बारी चट्ट पारी लगायको फूल
फूल्नु पहिल्यै झर्न खोज्ने के थियो र भुल
हाँगा बिङंगा कांटछाट गरी जल मल हांले
घरको शोभा राख्छु भन्थें ईज्जतै पो फालें
फूल फूले धेरै राम्रो ईश्वरको बास
सोंचाई आखिर अपुरै भो लागेँ बनिबास

गजल - "केही नसोची अघी बढ्दा"

केही नसोची अघी बढ्दा, हार खानु पर्ला मृदु ।
माया प्रेमको खेल खेल्दा,बिष खानु पर्ला मृदु ।।


सधैं जीवन कहाँ चल्छ, साथ बिना एक्लै एक्लै
सँगै जिउन साथ तिमी, आई दिनु पर्ला मृदु ।।


हामी एउटै छाया मुनी, खेल्ने भए साथ देउ
मेरो मायाको चिनो अब, तिम्ले जोड्नु पर्ला मृदु ।।



हामी बिचको बर्ग प्रेम, सयौ जुनी बाच्छ भने
तिम्रो जीवन मेरो लागि, साथ दिनु पार्ला मृदु।।

कबिता - :"नेपालले बली माग्छ भने"

नेपालले बली माग्छ भने चढाइ देऊ मेरो बली
म मरेर मेरो नेपाल हाँसेर बाँच्छ भने भोली

प्राणभन्दा प्यारो मेरो नेपाल सधैं छ मलाई
मेरो चाहना अपूर्ण नेपाली मिलेको हेर्ने मलाई

कामना मेरो अमर भइ बाँचोस उच्च सगरमाथा
बोकेर मेरै नेपालीको बहादुरीताको सुन्दर गाथा

भविष्य कोरेर भोलिको नेपालको सबले माया गरे
फल्नेछ मोती नेपालमा नै’ सबै मिलेर सेवा गरे

एउटा हात र एउटा मनले चाहेर हुदैन केही यहाँ
सयौ हात सयौ मन एक भए पुग्छ,चाहेको यहाँ

नेपालले बली माग्छ भने चढाइ देउँ मेरो बली
म मरेर मेरो नेपाल हाँसेर बाँच्छ भने भोली

जीवन र म

आज म यस्तो
मोड मा आएर उभिएको छु जहाँ निरास र विवसता को मात्र कहर बादलसरी मडारिएको छ जिन्दगी ले मलाई किन गनी गनी चोट दिन्छ बरु यकै चोटि ठ्हरै पारे हुन्थ्यो नि ।सपना हरु सजाएर मेरी उनी लाई संसारभरी को माया र सुखदिने बाचा र कसम लाई अङालेर विदेसिएको म आज आज ।।।।।।।।।।।खै कहाँ कहाँ अल्मलिएछु मलाई नै थाहा छैन शायद । ।।। शायद मेरो भाग्यमा कही गय पनि शुख पाउन लेखेको रहेनछ। कती मिठा मिठा सपनाहरु आज चत्याङ ले फुटायको ढुङ्गा जस्ताइ चराइ तिर छरिएका छन । अौने बेलामा मेरो सम्झना स्वोरुप हाम्रो मायाको चिनो छोडेर आएको थिय अब त उ
पनि बहिरी संसारमा रमाइसकेका होला ।
मेरी उनी असारे
महिनामा रुझ्दै रुझ्दै
दिनभरी काम र रात भरी मेरो माया र हाम्रो मायाको चिनो लाई सम्हाल्दै रात बिताउदी
होला
।
शायद उनलाई पनि भए होला प्रदेशी ले
माया मर्यो भनेर
किनकी प्रदेस मा
तीन वटा बसन्त पार भैइसकेछ
हुनसक्छ र सुनेको कुरा दु:ख पछी शुख अबश्य अौछ भनेर तर यो सबै रामायाण मा जस्तै
सोंच्यो कि स्त्री को जन्मा हुने भन्ने जस्तै जस्तै
भयो
।
घर छोडेर यहाँ आए पनि यहाँ थोरै संघर्स गर्न त परेन उसलाई कहिले दुबो मा त कहिले कहाँ
यसै गरी दिनहरु बितिरहेछन
साथमा सानो पुन्टे र मेरी उनिको याद त छंदैछ
धेरै पैसा कमाउ
जाउँ भन्ने त कस्लाई हुँदैन र तर यो त आफ्नो देश होइन र भने जस्तो यहाँ नहुने रहेछ ।
मरुभुमी को धुलो र खडेरी को
तातो घाम र म बिच सडकमा गैंटी हानिरहेको साथमा
सोचेरहेको हुन्छ। शायद मैले यती मेहनत घरामा गरेको हुन्थें भने
कम से कम
आफ्नी प्रियासी र हाम्रो मायाको चिनो सँगै बसेर दु:ख शुख त
साथमा बित्थ्यो
।
एक्कासी चक्कर अौंदा जस्तो हुन्छ साथिले पानि लियर दिन्छ तातो गर्मिम चिसो पानी ले प्यास त मेत्छ तर त्यस्को असर
जब बिरामी हुन्छु
तेती बेला थाहा पाउछु ।
र जब बिरामी हुन्छु तिमीलाई मेरी उनिलाई धेरै
सम्झिन पुग्छु शायद
उनी भाईदिएको भय कती मेरो ख्याल राख्थिन होला।
मेरो हल्का टाउको दुख्द त रात रात जागै बसेर मेरो
अंगालो मा टाँस्सिएर रुन्थिन।
आह सोचिरहेछु शायद यो तातो घाम र मरुभुमिको
साहारा
लाई बैशाखि
बनेर
दिन बितिरहेछन
तिमीलाई भने जस्तो शुख दिन नसके पनि म छिट्टै घर अौने छु।
जहाँ हाम्रो सानो भए पनि चिटिक्क परेको घर तिमी , म र हाम्रो पुन्टे सङै
बसेर
दु:ख शुख गरिरहेको कल्पना गरिरहदा
याल्ला याल्ला सुकुल सुकुल भन्ने शब्दले
फेरी निराश बनाइ दिन्छ।

गणेश निराश बाग्लुङ हाल (दोहा कतार)

गजल - "जनताका कुरा गर्ने"

जनताका कुरा गर्ने नेताहरू खोई आजभोलि
के गर्‍यौ त आजसम्म मात्र बाँड्यौं मीठो बोली
नयाँ बिहान ल्याउन भन्दै अघि बढे जनताहरू
सयौं मरे त्यही लडाईमा रगतले माटो मोली
अझै पनि उही बानी जनतालाई झुक्याइरहने
सहमति गर्छौं भन्दै कुम्ल्यायौं आफ्नो झोली
शान्ति ल्याउँछौं नेपालमा भन्दै झुटो आशा बाँडी
जनताको छातिमाथि बसाइरह्यौं दिनांै गोली
सराप लाग्छ तिमीलाई वीर ती शहीदको
निर्दोषको रगतले कति खेलिरहन्छौ होली
चल्ने छैन अब यहाँ तिम्रा ती मनोमानी
खबरदारी गर्दै अब जुटिरा”छ नयाँ टोली

मरेर जिय र हेर……

तिमि, जियर मरेका छौ भने तिमि मरेर जिय र हेर ।
प्राण, लिएर जियका छौ भने प्राण दिएर जिय र हेर ।।
बाचेर खाने धेरै छन यहाँ खाएर बाच्ने भन्दा किन ।
स्वार्थ, लिएर जियका छौ भने स्वार्थ दिएर जिय र हेर ।।
पसु पंक्षी पनि अरुलाई मर्छन सुगा र कुकुर जस्ता यहाँ ।
रगत् , पिएर जियका छौ भने रगत् दिएर जिय र हेर ।।
काट्छ खुकुरी खुकुरिले, मार्छ गोली गोलिले पनि युद्धमा ।
अधिकार लिएर जियका छौ भने अधिकार दिएर जिय र हेर ।।
तिमि, जियर मरेका छौ भने तिमि………………………… ।

कविता - "म यसरी आउँछु"

मतिम्रो जीवनमाआकाशको जुनतारा लिएर आउने होइनन त वसन्तको पालुवा भएर नै आउँछुअौन त पक्कै आउँछु-हावाको मन्दमन्द गति भएर आउँछुखोला सुसाएको चाल भएर आउँछुखोल्छाको कलकल आवज भएर आउँछुत्यो बेला-मलाई मनभित्र कैद गर्न खोज्ने छौ मलाई स्पर्शमा बाँध्न खोज्नेछौमलाई तस्विरमा सजाउन खोज्नेछौअहँ सक्दैनौं तिमीलेमेरो दुकदुकी समाउनतिम्रो लाख कोशिश असफल हुनेछन्।म तिम्रो जिवनमा लालिगुरांसको जंगल फुलेर आउने होइनन त सेताम्य काँस फुलेर नै आउँछुआउन त पक्कै आउँछुक्षितिजमा बिदाइको घाम भएर आउँछुत्यो बेला-मलाई समाउन खोज्नेछौमलाई बटुल्न खोज्नेछौमलाई स्विकार्न खोज्नेछौअहँ सक्दैनौं-मलाई माया गर्न।चाहेजति नै खोज मलाईतिम्रो छट्पटीमा..तिम्रो विवशतामा....मलाई प्यासमा पिउन खोज्यौ भनेम फेवाताल भएर आउँछुमलाई आँखामा रसाउन खोज्यौ भनेम बर्सात भएर आउँछुमलाई निकाल्न खोज्यौ भने-तिम्रो मन-मस्तिश्कबाटम हरपलको याद भएर आउँछुजतिसुकै भाग तिमी मेरो स्म्रितिको दु:खाईबाटम तिम्रो हरेक पाइलाकोअघिल्तिर उभिंदै आउँछुम यसरी आउँछुतिम्रो जिवनमाजन्मान्तरको प्रेमी भएर.....

गजल - "मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले"

फुल्न थालेको जिन्दगी मेरो निमोठेर फाल्यौ तिमीलेरगत-आँसु
चुसीचुसी मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले
ध्वजा धवजा च्यातिएर तिमीलाई न्यानो बाँड्दै हिड्दा
मेरो शरीर लुछिलुछी आफ्नो आङ टाल्यौ तिमीले
तिम्रै निम्ति दु:ख-सुखको एक एक पाइ जोगाई दिंदा
पसिनाको कुम्लो कसी आफ्नो डेरा सार्यौ तिमीले
आफ्नो पींडा भुलेर तिम्रो अनुहार पढि हिड्दा
मेरो माया लुटीलुटी आफ्नो गर्जो टार्यौ तिमीले
रोग,भोक,शोकमा तिम्रै लागि रातदिन जग्राम बस्दा
रमितेको घुंईचो बीचमा काटिकाटी मार्यौ तिमीले

जीवनको गोरेटोमा»

जीवन दुखेको छ

तिमी भन्थ्यौ, 'जीवनको गोरेटोमा दुःख आइपर्‍यो भने त्यतिबेला मलाई सम्झनु । तिम्रा दुःख मेरो सम्झनामा हराउनेछन् र तिमीमा संघर्ष गर्ने आँट आउनेछ । जीवन संघर्ष हो, त्यसैले समस्यासँग डराएर भाग्ने होइन, हामीले धेरै समस्यासँग लड्नुपर्छ, गन्तव्यमा पुग्नका लागि । जति दुःख गर्नुपरे पनि तिमी र बाबा-आमालाई सधैं साथ र खुसी दिनु मेरो कर्तव्य हो । कुमालेको चक्र घुमेझैं घुम्दै जाँदा हाम्रो जीवनको कुनै एक पाटोमा सुख र खुसी लेखिएको होला, त्यो दिन हाम्रो परिवारले एउटा चोला फेर्नेछ । त्यसका लागि म कुनै दुःख नभनी संघर्ष गर्छु र हाम्रो परिवारलाई नयाँ जीवन दिन्छु । तिमी राम्रोसँग पढ । जीवनको अन्तसम्म म तिमीलाई साथ दिन्छु । यो मेरो प्रण भयो तिमीलाई । संघर्ष र परिश्रमले जन्माएकी नारी तिमी, तिमीले जीवनमा सफल बन्नुपर्छ, तिमीले पासाङ्ग बन्नुपर्छ, तिमीले हेलेन बन्नुपर्छ । एउटा दाजुको प्रार्थनाले पुगेसम्म तिमीले संसार जित्नुपर्छ । हो सानु, तिम्रो सफलताको दिन मेरो सौभाग्यको दिन हो, खुशीको दिन हो ।'त्यति बेला म सानो थिएँ, तिम्रा शब्दमा डुब्न सक्दिनथें । अबोध भए पनि तिम्रा शब्दहरूले मलाई शक्ति दिन्थे, तिम्रा शब्दहरूबाट म प्रेरणा पाउँथें । तिम्रा शब्दहरू नै त्यस्ता हुन्थे, जसले हरेक दुःख र अप्ठ्याराहरू सहज बनाइदिन्थे । गरिबीले हामीबीचको दूरी बढाए पनि हामीबीच भावनात्मक सामीप्यता थियो ।हो, सानो छँदा बाबा-आमाले गाली गर्नुभयो भने खाना नखाई भित्ताभरि के-के लेख्थें, सम्बोधनमा तिमी हुन्थ्यौ । एउटा कुरा याद छ, 'दाइ, तिमीले खायौ कि खाएका छैनौ, मैले त खाएकी छैन । तिमी मलाई भेट्न छिटो आऊ ल । म तिमीबिना अधुरो छु ।' खै मलाई किन त्यस्तो लाग्थ्यो ?मलाई तिमीमाथि पूर्ण विश्वास थियो । तिमीले जीवनरूपी डुङ्गा तारेरै छोड्छौ भन्ने भरोसा थियो, किनभने तिमीले मसँग प्रण गरेका थियौ, परिवारलाई नयाँ जीवन दिन्छु भनेर, जीवनको अन्तसम्म साथ दिन्छु भनेर । समय त अर्कैतिर घुमेछ कि तिमी समयको विपरीत घुम्यौ ? तिमी त पराईसँग नाता गाँस्नेबित्तिकै पराइ हुन पुग्यौ । जिन्दगीमा धेरै-धेरै आशा र विश्वास दिएर आखिर घात गर्‍यौ, किन ? शिखर चढ्ने पहिलो खुड्किलोबाटै पछारेको भए त्यति दुख्ने थिएन होला, दुखाइ सहने बानी पथ्र्यो होला, तिमीले त मलाई चुचुरोमा पुग्नै लाग्नासाथ छोडेर पछार्‍यौ, त्यसैले त दुःखेको छ र पनि यो पीडामा तिम्रै सम्झना आउँछ ।आखिर बिर्सेर जानु थियो भने फूलैफूलमा राखेर किन हुर्कायौ ? काँडामा हिँड्न किन सिकाएनौ ? तिम्रो चर्को बोली पनि सुन्न सक्दिनथें म, तिमीले दिएको यत्रो धोका कसरी सहूँ ? यो दिन देख्नुभन्दा पहिले म किन अन्धो भइनँ, म किन बहिरो भइनँ ? तिमी नआउने खबरले बिझेर झरेका वेदनाहरू होसमा आउँदासम्म सुकिसक्छन् । तिमीले बिर्सिएपछि तिम्री 'सानु' एक्लिएकी छु । दिन रात आँखाहरू भिजाइरहेछु । थाहा छ ? तिमीबिना जीवन दुखेको छ ।