कविता - " चुम्बकले फलाम छोड्यो"

चुम्बकले फलाम छोड्यो छोडेन मनमा चोट
बार्है मासे औंस्याहा जस्तो कस्लाई लगाँउ खोट
टारी बारी चट्ट पारी लगायको फूल
फूल्नु पहिल्यै झर्न खोज्ने के थियो र भुल
हाँगा बिङंगा कांटछाट गरी जल मल हांले
घरको शोभा राख्छु भन्थें ईज्जतै पो फालें
फूल फूले धेरै राम्रो ईश्वरको बास
सोंचाई आखिर अपुरै भो लागेँ बनिबास

गजल - "केही नसोची अघी बढ्दा"

केही नसोची अघी बढ्दा, हार खानु पर्ला मृदु ।
माया प्रेमको खेल खेल्दा,बिष खानु पर्ला मृदु ।।


सधैं जीवन कहाँ चल्छ, साथ बिना एक्लै एक्लै
सँगै जिउन साथ तिमी, आई दिनु पर्ला मृदु ।।


हामी एउटै छाया मुनी, खेल्ने भए साथ देउ
मेरो मायाको चिनो अब, तिम्ले जोड्नु पर्ला मृदु ।।



हामी बिचको बर्ग प्रेम, सयौ जुनी बाच्छ भने
तिम्रो जीवन मेरो लागि, साथ दिनु पार्ला मृदु।।

कबिता - :"नेपालले बली माग्छ भने"

नेपालले बली माग्छ भने चढाइ देऊ मेरो बली
म मरेर मेरो नेपाल हाँसेर बाँच्छ भने भोली

प्राणभन्दा प्यारो मेरो नेपाल सधैं छ मलाई
मेरो चाहना अपूर्ण नेपाली मिलेको हेर्ने मलाई

कामना मेरो अमर भइ बाँचोस उच्च सगरमाथा
बोकेर मेरै नेपालीको बहादुरीताको सुन्दर गाथा

भविष्य कोरेर भोलिको नेपालको सबले माया गरे
फल्नेछ मोती नेपालमा नै’ सबै मिलेर सेवा गरे

एउटा हात र एउटा मनले चाहेर हुदैन केही यहाँ
सयौ हात सयौ मन एक भए पुग्छ,चाहेको यहाँ

नेपालले बली माग्छ भने चढाइ देउँ मेरो बली
म मरेर मेरो नेपाल हाँसेर बाँच्छ भने भोली

जीवन र म

आज म यस्तो
मोड मा आएर उभिएको छु जहाँ निरास र विवसता को मात्र कहर बादलसरी मडारिएको छ जिन्दगी ले मलाई किन गनी गनी चोट दिन्छ बरु यकै चोटि ठ्हरै पारे हुन्थ्यो नि ।सपना हरु सजाएर मेरी उनी लाई संसारभरी को माया र सुखदिने बाचा र कसम लाई अङालेर विदेसिएको म आज आज ।।।।।।।।।।।खै कहाँ कहाँ अल्मलिएछु मलाई नै थाहा छैन शायद । ।।। शायद मेरो भाग्यमा कही गय पनि शुख पाउन लेखेको रहेनछ। कती मिठा मिठा सपनाहरु आज चत्याङ ले फुटायको ढुङ्गा जस्ताइ चराइ तिर छरिएका छन । अौने बेलामा मेरो सम्झना स्वोरुप हाम्रो मायाको चिनो छोडेर आएको थिय अब त उ
पनि बहिरी संसारमा रमाइसकेका होला ।
मेरी उनी असारे
महिनामा रुझ्दै रुझ्दै
दिनभरी काम र रात भरी मेरो माया र हाम्रो मायाको चिनो लाई सम्हाल्दै रात बिताउदी
होला
।
शायद उनलाई पनि भए होला प्रदेशी ले
माया मर्यो भनेर
किनकी प्रदेस मा
तीन वटा बसन्त पार भैइसकेछ
हुनसक्छ र सुनेको कुरा दु:ख पछी शुख अबश्य अौछ भनेर तर यो सबै रामायाण मा जस्तै
सोंच्यो कि स्त्री को जन्मा हुने भन्ने जस्तै जस्तै
भयो
।
घर छोडेर यहाँ आए पनि यहाँ थोरै संघर्स गर्न त परेन उसलाई कहिले दुबो मा त कहिले कहाँ
यसै गरी दिनहरु बितिरहेछन
साथमा सानो पुन्टे र मेरी उनिको याद त छंदैछ
धेरै पैसा कमाउ
जाउँ भन्ने त कस्लाई हुँदैन र तर यो त आफ्नो देश होइन र भने जस्तो यहाँ नहुने रहेछ ।
मरुभुमी को धुलो र खडेरी को
तातो घाम र म बिच सडकमा गैंटी हानिरहेको साथमा
सोचेरहेको हुन्छ। शायद मैले यती मेहनत घरामा गरेको हुन्थें भने
कम से कम
आफ्नी प्रियासी र हाम्रो मायाको चिनो सँगै बसेर दु:ख शुख त
साथमा बित्थ्यो
।
एक्कासी चक्कर अौंदा जस्तो हुन्छ साथिले पानि लियर दिन्छ तातो गर्मिम चिसो पानी ले प्यास त मेत्छ तर त्यस्को असर
जब बिरामी हुन्छु
तेती बेला थाहा पाउछु ।
र जब बिरामी हुन्छु तिमीलाई मेरी उनिलाई धेरै
सम्झिन पुग्छु शायद
उनी भाईदिएको भय कती मेरो ख्याल राख्थिन होला।
मेरो हल्का टाउको दुख्द त रात रात जागै बसेर मेरो
अंगालो मा टाँस्सिएर रुन्थिन।
आह सोचिरहेछु शायद यो तातो घाम र मरुभुमिको
साहारा
लाई बैशाखि
बनेर
दिन बितिरहेछन
तिमीलाई भने जस्तो शुख दिन नसके पनि म छिट्टै घर अौने छु।
जहाँ हाम्रो सानो भए पनि चिटिक्क परेको घर तिमी , म र हाम्रो पुन्टे सङै
बसेर
दु:ख शुख गरिरहेको कल्पना गरिरहदा
याल्ला याल्ला सुकुल सुकुल भन्ने शब्दले
फेरी निराश बनाइ दिन्छ।

गणेश निराश बाग्लुङ हाल (दोहा कतार)

गजल - "जनताका कुरा गर्ने"

जनताका कुरा गर्ने नेताहरू खोई आजभोलि
के गर्‍यौ त आजसम्म मात्र बाँड्यौं मीठो बोली
नयाँ बिहान ल्याउन भन्दै अघि बढे जनताहरू
सयौं मरे त्यही लडाईमा रगतले माटो मोली
अझै पनि उही बानी जनतालाई झुक्याइरहने
सहमति गर्छौं भन्दै कुम्ल्यायौं आफ्नो झोली
शान्ति ल्याउँछौं नेपालमा भन्दै झुटो आशा बाँडी
जनताको छातिमाथि बसाइरह्यौं दिनांै गोली
सराप लाग्छ तिमीलाई वीर ती शहीदको
निर्दोषको रगतले कति खेलिरहन्छौ होली
चल्ने छैन अब यहाँ तिम्रा ती मनोमानी
खबरदारी गर्दै अब जुटिरा”छ नयाँ टोली

मरेर जिय र हेर……

तिमि, जियर मरेका छौ भने तिमि मरेर जिय र हेर ।
प्राण, लिएर जियका छौ भने प्राण दिएर जिय र हेर ।।
बाचेर खाने धेरै छन यहाँ खाएर बाच्ने भन्दा किन ।
स्वार्थ, लिएर जियका छौ भने स्वार्थ दिएर जिय र हेर ।।
पसु पंक्षी पनि अरुलाई मर्छन सुगा र कुकुर जस्ता यहाँ ।
रगत् , पिएर जियका छौ भने रगत् दिएर जिय र हेर ।।
काट्छ खुकुरी खुकुरिले, मार्छ गोली गोलिले पनि युद्धमा ।
अधिकार लिएर जियका छौ भने अधिकार दिएर जिय र हेर ।।
तिमि, जियर मरेका छौ भने तिमि………………………… ।

कविता - "म यसरी आउँछु"

मतिम्रो जीवनमाआकाशको जुनतारा लिएर आउने होइनन त वसन्तको पालुवा भएर नै आउँछुअौन त पक्कै आउँछु-हावाको मन्दमन्द गति भएर आउँछुखोला सुसाएको चाल भएर आउँछुखोल्छाको कलकल आवज भएर आउँछुत्यो बेला-मलाई मनभित्र कैद गर्न खोज्ने छौ मलाई स्पर्शमा बाँध्न खोज्नेछौमलाई तस्विरमा सजाउन खोज्नेछौअहँ सक्दैनौं तिमीलेमेरो दुकदुकी समाउनतिम्रो लाख कोशिश असफल हुनेछन्।म तिम्रो जिवनमा लालिगुरांसको जंगल फुलेर आउने होइनन त सेताम्य काँस फुलेर नै आउँछुआउन त पक्कै आउँछुक्षितिजमा बिदाइको घाम भएर आउँछुत्यो बेला-मलाई समाउन खोज्नेछौमलाई बटुल्न खोज्नेछौमलाई स्विकार्न खोज्नेछौअहँ सक्दैनौं-मलाई माया गर्न।चाहेजति नै खोज मलाईतिम्रो छट्पटीमा..तिम्रो विवशतामा....मलाई प्यासमा पिउन खोज्यौ भनेम फेवाताल भएर आउँछुमलाई आँखामा रसाउन खोज्यौ भनेम बर्सात भएर आउँछुमलाई निकाल्न खोज्यौ भने-तिम्रो मन-मस्तिश्कबाटम हरपलको याद भएर आउँछुजतिसुकै भाग तिमी मेरो स्म्रितिको दु:खाईबाटम तिम्रो हरेक पाइलाकोअघिल्तिर उभिंदै आउँछुम यसरी आउँछुतिम्रो जिवनमाजन्मान्तरको प्रेमी भएर.....

गजल - "मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले"

फुल्न थालेको जिन्दगी मेरो निमोठेर फाल्यौ तिमीलेरगत-आँसु
चुसीचुसी मेरो लाश ढाल्यौ तिमीले
ध्वजा धवजा च्यातिएर तिमीलाई न्यानो बाँड्दै हिड्दा
मेरो शरीर लुछिलुछी आफ्नो आङ टाल्यौ तिमीले
तिम्रै निम्ति दु:ख-सुखको एक एक पाइ जोगाई दिंदा
पसिनाको कुम्लो कसी आफ्नो डेरा सार्यौ तिमीले
आफ्नो पींडा भुलेर तिम्रो अनुहार पढि हिड्दा
मेरो माया लुटीलुटी आफ्नो गर्जो टार्यौ तिमीले
रोग,भोक,शोकमा तिम्रै लागि रातदिन जग्राम बस्दा
रमितेको घुंईचो बीचमा काटिकाटी मार्यौ तिमीले

जीवनको गोरेटोमा»

जीवन दुखेको छ

तिमी भन्थ्यौ, 'जीवनको गोरेटोमा दुःख आइपर्‍यो भने त्यतिबेला मलाई सम्झनु । तिम्रा दुःख मेरो सम्झनामा हराउनेछन् र तिमीमा संघर्ष गर्ने आँट आउनेछ । जीवन संघर्ष हो, त्यसैले समस्यासँग डराएर भाग्ने होइन, हामीले धेरै समस्यासँग लड्नुपर्छ, गन्तव्यमा पुग्नका लागि । जति दुःख गर्नुपरे पनि तिमी र बाबा-आमालाई सधैं साथ र खुसी दिनु मेरो कर्तव्य हो । कुमालेको चक्र घुमेझैं घुम्दै जाँदा हाम्रो जीवनको कुनै एक पाटोमा सुख र खुसी लेखिएको होला, त्यो दिन हाम्रो परिवारले एउटा चोला फेर्नेछ । त्यसका लागि म कुनै दुःख नभनी संघर्ष गर्छु र हाम्रो परिवारलाई नयाँ जीवन दिन्छु । तिमी राम्रोसँग पढ । जीवनको अन्तसम्म म तिमीलाई साथ दिन्छु । यो मेरो प्रण भयो तिमीलाई । संघर्ष र परिश्रमले जन्माएकी नारी तिमी, तिमीले जीवनमा सफल बन्नुपर्छ, तिमीले पासाङ्ग बन्नुपर्छ, तिमीले हेलेन बन्नुपर्छ । एउटा दाजुको प्रार्थनाले पुगेसम्म तिमीले संसार जित्नुपर्छ । हो सानु, तिम्रो सफलताको दिन मेरो सौभाग्यको दिन हो, खुशीको दिन हो ।'त्यति बेला म सानो थिएँ, तिम्रा शब्दमा डुब्न सक्दिनथें । अबोध भए पनि तिम्रा शब्दहरूले मलाई शक्ति दिन्थे, तिम्रा शब्दहरूबाट म प्रेरणा पाउँथें । तिम्रा शब्दहरू नै त्यस्ता हुन्थे, जसले हरेक दुःख र अप्ठ्याराहरू सहज बनाइदिन्थे । गरिबीले हामीबीचको दूरी बढाए पनि हामीबीच भावनात्मक सामीप्यता थियो ।हो, सानो छँदा बाबा-आमाले गाली गर्नुभयो भने खाना नखाई भित्ताभरि के-के लेख्थें, सम्बोधनमा तिमी हुन्थ्यौ । एउटा कुरा याद छ, 'दाइ, तिमीले खायौ कि खाएका छैनौ, मैले त खाएकी छैन । तिमी मलाई भेट्न छिटो आऊ ल । म तिमीबिना अधुरो छु ।' खै मलाई किन त्यस्तो लाग्थ्यो ?मलाई तिमीमाथि पूर्ण विश्वास थियो । तिमीले जीवनरूपी डुङ्गा तारेरै छोड्छौ भन्ने भरोसा थियो, किनभने तिमीले मसँग प्रण गरेका थियौ, परिवारलाई नयाँ जीवन दिन्छु भनेर, जीवनको अन्तसम्म साथ दिन्छु भनेर । समय त अर्कैतिर घुमेछ कि तिमी समयको विपरीत घुम्यौ ? तिमी त पराईसँग नाता गाँस्नेबित्तिकै पराइ हुन पुग्यौ । जिन्दगीमा धेरै-धेरै आशा र विश्वास दिएर आखिर घात गर्‍यौ, किन ? शिखर चढ्ने पहिलो खुड्किलोबाटै पछारेको भए त्यति दुख्ने थिएन होला, दुखाइ सहने बानी पथ्र्यो होला, तिमीले त मलाई चुचुरोमा पुग्नै लाग्नासाथ छोडेर पछार्‍यौ, त्यसैले त दुःखेको छ र पनि यो पीडामा तिम्रै सम्झना आउँछ ।आखिर बिर्सेर जानु थियो भने फूलैफूलमा राखेर किन हुर्कायौ ? काँडामा हिँड्न किन सिकाएनौ ? तिम्रो चर्को बोली पनि सुन्न सक्दिनथें म, तिमीले दिएको यत्रो धोका कसरी सहूँ ? यो दिन देख्नुभन्दा पहिले म किन अन्धो भइनँ, म किन बहिरो भइनँ ? तिमी नआउने खबरले बिझेर झरेका वेदनाहरू होसमा आउँदासम्म सुकिसक्छन् । तिमीले बिर्सिएपछि तिम्री 'सानु' एक्लिएकी छु । दिन रात आँखाहरू भिजाइरहेछु । थाहा छ ? तिमीबिना जीवन दुखेको छ ।